Her gece 12'de Ay'a bakıyorum.
Dayanılmaz acılar giriyor derime, kaçtığım göktaşları gibi.
Soluk borumdan kerbela geçiyor.
Ölmemek için nedenim yok.
Ne yukarıda mavi kaldı ne kaçacak yer.Cehenneme kapı açılıyor beynimden.
Baktığım her suratta başka bir günah görüyorum.
Ayağımı attığım yerde mayın patlıyor içime doğru.
Paylaşacak bir şeyin kalmamışsa en güzelidir yalnızlık.
Paratonersiz bina gibi bekliyorum yıldırımı.
En çok cinayet haberi olan gazetenin 3. sayfasıyla siliyorum camları.
Bir gece üzerimi kapatırlar belki yanmayan sokak lambasının altında aynı gazetenin resimli sayfalarıyla.
Aldığım nefes bütün sorumlusu karanlığın.
Sokmadım içeriye güneşi. Tıpkı aylarca terk edilen evin beyaz kalın perdeleri gibi.
Korkma dedim içimdeki çocuğa. Korkma karanlıktan.
Ben korkularımla yüzleşmeyi öğrendim çünkü.
Kışlık elbiselerin arasındaki bozuk paralar gibi taşıdığım umut.
Sırf torbacıyla iletişime geçmek için kullanılan Facebook hesabı
Belki lazım olur diye duran çiviler
Banyoda bekleyen jilet
Kaldırımda oturan ben.
Tanrı isteseydi alırdı yanına.
Gazabı olmalı bu. En karanlık, en afillisinden.
Kendi cenaze namazımı kıldıran imam gibiyim.
Son paskalyamda konuşma yapan papaz.
Her nefeste biraz daha acıtıyorum canımı.
Kapımın kırıldığını duymak istiyorum ben küvetin içindeyken.
Kendimle görüşmeyeli epey zaman oldu.
Bir sonraki buluşmamızda mor görmek istiyorum kendimi
En soğuğundan mor.
Neyse. Ne demiştik? Gridir bence ölümün rengi.
Tüm maviler siyah olmadan ben Gri olmak istiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder